Tatry Słowackie 15.VIII- 22.VIII.2007

[Lukas]

Tegoroczna wyprawa w Tatry Słowackie była inna od dotychczasowych – stacjonarną kwaterę porzuciliśmy na korzyść schronisk tatrzańskich.

Dzień 0 15.VIII.2007r.

Po całkiem miłej podróży do Tatrzańskiej Łomnicy zostawiliśmy razem z żoną samochód na parkingu hotelu Praga. Zarzuciliśmy na plecy ciężkie plecaki i zniszczonym , zaniedbanych znakowanym początkowo na żółto a później na niebiesko , i znowu na żółto szlakiem udaliśmy się w stronę Doliny Kieżmarskiej i dalej w kierunku Schroniska przy Zielonym Stawie. Dosyć mozolną wędrówkę umilał szum Białej Wody Kieżmarskiej oraz śliczne widoki na otaczające szczyty. Około godziny 16 zalogowaliśmy się do schroniska i karnie udaliśmy się na wyznaczoną nam tzw. glebę – w rzeczywistości były to całkiem wygodne materace na poddaszu budynku. Na lewo od schroniska „kusił” Mały Kieżmarski Szczyt, ale że nie wziąłem ze sobą sznurka tym razem mu darowałem Po zjedzeniu bucht i wypiciu łaciatego udaliśmy się nad Białe Jezioro znajdujące się nieopodal schroniska. Wieczór upłynął przy szklaneczce wina na planowaniu kolejnego dnia wycieczki.

[Smolik]

Na lewo od schroniska „kusił” Mały Kieżmarski

Eh ta "niemiecka drabina"
a Baranie Rogi,Kołowy czy Czarny

[przemek p]

Na lewo od schroniska „kusił” Mały Kieżmarski

Eh ta "niemiecka drabina"
a Baranie Rogi,Kołowy czy Czarny

Jastrzębia Turnia jest fajna. A jaki widok na schronisko z niej:
http://plfoto.com/zdjecia_new/1261133.jpg


I też można wejść po drabinie.

[Janek]

@Lukas
Ale pogódka, ze zdjęcia grzeje słońce. No i te głębokie cienie na Małym. Bomba.

[Lukas]

Dzień 1.

Postanowiliśmy iść na Jagnięcy Szczyt a po powrocie zabrać plecaki i poprzez przełęcz pod Rakuską Czubą iść do schroniska Zamkowskiego w którym planowaliśmy kolejny nocleg.

Samo podejście(żółtym szlakiem) na Jagnięcy zapamiętam jako bardzo interesujące, z jednej strony niezbyt żmudne, a z drugiej z zapierającym dech w piersiach kołowym przechodem.
Do tego dochodzi piękny widok ze szczytu (np. na Łomnicę) oraz niecodzienne spotkanie na szlaku gdy przed nosem przebiegł mi świstak a a powyżej kołowej przełęczy stadko kozic – zachowywały się jak modelki – wręcz pozowały do obiektywu – zastanawia mnie co spowodowało aż tak wielką ufność tych płochliwym z natury zwierząt.



I sam szczyt



Po powrocie i lekkim posiłku regeneracyjnym zabraliśmy plecaki i ruszyliśmy czerwonym szlakiem na Rakuską Przełęcz. Palące słońce , ciężkie plecaki, żmudne podejście sprawiły, że zapamiętamy ten szlak jako jeden z najgorszych w naszej karierze – mieliśmy wrażenie, że nie damy rady, co ciekawe później już do końca wyjazdu chodziło nam się nieźle – kondycyjnie przygotowani byliśmy solidnie.

Sama Rakuska Przełęcz




A później już tylko zejście do Skalnatego Plesa i dojście do schroniska Zamkowskiego.

[Agaar]

Chciałam w tym roku iść na Jagnięcy, ale pogoda z rana - zniechęciła. Nadrobię

W schronisku przy Zielonym Stawie spało dużo ludzi? Kiedy my szliśmy prosto w Dolinę Białej Wody Kieżmarskiej, to wszyscy (!) skręcali na dojście do Zielonego Stawu.

[Lukas]

W schronisku przy Zielonym Stawie spało dużo ludzi?

był full , spali nawet w namiocie rozbitym przez obsługę. Sporo taterników tam było.

[Lukas]

Dzień 2

Ten dzień był dniem kondycyjnym. Po wstaniu z gleby i zjedzeniu śniadanka pożegnaliśmy schronisko Zamkowskiego i ruszyliśmy Doliną Zimnej Wody do „Terynki”. Pogoda tym razem nie sprzyjała – było potężne zamglenie a gdy tylko przekroczyliśmy próg schronu rozpadało się solidnie.

Oto próbka mgły



Popołudniem troszkę się rozjaśniło, postanowiliśmy odwiedzić Lodową Przełęcz. Niestety, dalsze zamglenie oraz bardzo zniszczony szlak sprawił, że zrobiliśmy odwrót na wysokości Lodowego Stawku.W „Terynce” byłem pod wrażeniem obsługi zarówno przez samego Chatara – bardzo sympatyczny człowiek oraz „pomagających” mu chatarek – brudne kubki i talerze błyskawicznie znikały ze stołu. Moim skromnym zdaniem Terynka ma najlepszą atmosferę ze wszystkim schronisk tatrzańskich po słowackiej stronie. Reszta dnia minęła na mentalnym przygotowaniu się do Czerwonej Ławki.

Wspomniany Lodowy Stawek

[Lukas]

Dzień 3. Czerwona Ławka

A więc przyszedł czas na osławioną szczególnie na różnych ”fachowych” stronach o tematyce górskiej „Priecne Sedlo” jako piszą Słowacy. A więc po śniadaniu cali w skowronkach oraz mgle ruszyliśmy pomarańczowym szlakiem – z nami szła mimo wczesnej pory spora grupa turystów .

Widok na schron z góry



W końcu doszliśmy – na pierwszy rzut oka owszem robi wrażenie – długi łańcuch pociągnięty na dosyć eksponowanym odcinku. Pierwsze koty za ploty – nie jest źle – stabilne, twarde podłoże pod butem, żaden kawałek skały nie został w ręce – idę w zasadzie nie łapiąc się łańcucha. Kątem oka podglądam innych towarzyszy wspinaczki – niektórzy preferują oryginalny styl łapania łańcucha dwoma rękami i wciągania się na górę na co bardziej stromych odcinkach – zaczynam powoli rozumieć co niektóre opisy tras demonizujące trudność tego odcinka. Później już tylko zejście we mgle do schroniska zbójnickiego. Schronisko generalnie super, lampy naftowe na stołach, miła obsługa – ma tylko jeden feler – specyficznie „pachnące” toalety. Wieczór upłynął nam miło przy grzanym winie i planach następnego dnia.

Czerwona Ławka

[tomtom]

no proszę, mój były plecak zdobył Priecne Sedlo dla odmiany od dołu i nawet troki ma dokupione

[Lukas]

no proszę, mój były plecak zdobył Priecne Sedlo dla odmiany od dołu

zdobył całkiem sporo i całkiem dobrze się spisał

[Lukas]

Dzień 4.

Wczesne wyjście z schroniska zbójnickiego i w planach dosyć długa trasa. Na pierwszy ogień Rohatka niebieskim, mocno zniszczonym szlakiem z osuwającym się kamieniem pod butem doszliśmy do samej przełęczy w nagrodę obserwując bardzo ładne widoki . Zejście z Rohatki obejmuje dwa warianty – łańcuchy lub klamry – my wybraliśmy łańcuchy , spotkany turysta z Warszawy, którego serdecznie pozdrawiam z tego miejsca – wybrał klamry i był bardziej zadowolony.



Po kamieniach doszliśmy do Polskiego Grzebienia. Chwila spojrzenia na mapę i szybka decyzja idziemy na Małą Wysoką. Decyzja jak najbardziej słuszna – podejście takie jakie lubię najbardziej dosyć ostro w górę bez nużących podejść i piękne widoki na górze.



Zejście z Polskiego Grzebienia w stronę Śląskiego Domu odbyło się w tłumie turystów podążających do góry. Po kanapkach i herbatce ruszyliśmy do miejsca docelowego – Schroniska nad Popradzkim Stawem. Wędrówka magistralą nie była przyjemna – nie lubię tak ułożonych kamieni – non stop zaliczałem jakieś potknięcie. I wreszcie kulminacja – przełęcz pod Osterwą – kogoś kto wymyślił zejście do schronu powinno się podstawić pod sąd wojskowy. Pokonując kolejny zakręt sypałem przekleństwami jak szewc – obiecałem sobie nigdy już tamtędy więcej nie iść.

Rzeczone zejście - zdjęcie może do końca nie oddaje jego beznadziejności, ale dla porządku je wrzucam

[diablak1223]

@czerwona lawka
przeciez tam nie ma miejsc gdzie trzebaby sie tak klasc, ktos tu sobie z userow nie powiem co robi
cala trasa, pomimo najdluzszego w tatrach lancucha (kt, jak sie idzie z pelnym worem to przydaje sie), to przyjemna lekka wspinaczka.
btw. pogoda rzeczywiscie niczego sobie

[Lukas]

przeciez tam nie ma miejsc gdzie trzebaby sie tak klasc, ktos tu sobie z userow nie powiem co robi

kadrowanie, kadrowanie, żeby było bardziej dramaticku jak mówią Słowacy

[diablak1223]

kadrowanie, kadrowanie

to, to wiem
tylko co na to Ci, ktorzy pytaja sie "a jak wyglada czerwona lawka, podobno to najtrudniejszy szlak po slowackiej stronie?"
inne ujecie, bez dodatkowej porcji "dramaticzku"

(09/2005 by josee)

[Janek]

Lukas - znakomite zdjęcia. Jedne z nielicznych gdzie góry są są "aktorem" a nie tylko szacownym tłem. No i są ludzie a nie tylko klamoty.

[Agaar]

Na pierwszy ogień Rohatka niebieskim, mocno zniszczonym szlakiem z osuwającym się kamieniem pod butem

Pamiętam jak trzęsły mi się tam nogi. Najgorsze są właśnie takie miejsca gdzie można wyjechać...

podejście takie jakie lubię najbardziej dosyć ostro w górę bez nużących podejść i piękne widoki na górze.

Tam kamienie też osuwały się pod butem.

przełęcz pod Osterwą – kogoś kto wymyślił zejście do schronu powinno się podstawić pod sąd wojskowy.

Czyżby widoki sprawiły, że to zejście było przyjemne?


Widzę, że krążyliśmy w podobnych rejonach.

[Lukas]

Widzę, że krążyliśmy w podobnych rejonach.

Agaar Tatry Wysokie na Słowacji wbrew pozorom nie są takie duże - jak chce się gdzieś wyskoczyć ponad dolinkę to pole manewru mocno się zawęża - ale na szczęście nie zmienia to faktu, że są śliczne.

[Lukas]

Dzień 5

Po wygodnej nocy w schronie nad Popradzkim Pleso i wreszcie ciepłym prysznicu – nie spieszyliśmy się zbytnio w planach tylko Koprowy Szczyt i Cmentarz Symbolicznym Ofiar Tatrzańskich. Niespiesznie zeszliśmy na śniadanie do bufetu – koło 10 zaczęliśmy pomalutku iść w górę. Droga na Koprowy jaka jest każdy widzi – łatwa, mało stroma – stąd też nie dziwił widok sportowców różnej maści wbiegających pod Wielki Hińczowy Staw – dziwiło tylko ich ubranie – króciutkie spodenki i podkoszulki – gdy my większość część trasy pokonaliśmy w kurtkach.



Na szczycie widoki piękne na polska stronę – niestety mgła co kilka sekund zakrywała wszystko szczelnym płaszczem – ukazując czasem tylko na kilka sekund szczyty Mięguszowieckie po drugiej stronie.



Po powrocie udaliśmy się w stronę cmentarza – na którym warto chwilę się zastanowić na górami – życie oddało tam tyle wspaniale przygotowanych osób – na pewno lepiej niż my a wypadki zdarzały się często nawet w lecie – warto nad tym pomyśleć i nie lekceważąc gór utrzymywać koncentrację na wysokim poziomie nawet na stosunkowo łatwych szlakach.

[Patrycja]

Lukas widzę, że mamy w planach podobna trasę jak Wasza tylko nadal jeszcze nie mamy ustalonego ostatecznie terminu wyjazdu /oprócz tego, że będzie to jakoś w drugiej połowie września/ - stąd parę pytań:
- czy mieliście zarezerwowane noclegi w schronach czy na spokojnie na bieżąco planowaliście trasę? /czy były wtedy jakieś problemy z noclegiem/
- czy przy takim wariancie schroniskowym jest sens targać karimaty czy raczej wszędzie w razie czego można liczyć na jakiś schroniskowy materac? (śpiwory oczywiście będzie mieć ze sobą)
- ile zapłaciliście za parking? (jeśli mogę spytać, bo cały czas się wahamy czy jechać pociągiem do Zakopca czy samochodem )
- i jak to jest z tą trudnością Czerwonej Ławki (ewentualnie jakiś innych miejsc) przy łażeniu z dużym plecakiem - widzę, że Wy daliście radę - ale czy jest to na spokojnie do przejścia (dla w miarę aktywnej osoby ale bez super doświadczeń tatrzańsko-wspinaczkowych) czy są jakieś trudności

Poza tym to dzięki za realcję i fotki ( już się nie mogę doczekać kiedy my się tam znajdziemy)