Uszba
Zima na Hali
Tatry-luty 06
Mont Blanc.
Ostatnie metry do szczytu. Nad nami granatowe niebo a krystaliczne powietrze drzy od rytmicznych uderzen czekana.Ciezki oddech. Jeszcze chwila i osiagamy najwyzszy szczyt Europy. Zmeczone ale szczesliwe obejmujemy się radosnie. Nie wiem dlaczego ale w uszach slysze IX symfonie Beethovena. Ostatnia czesc – ode do radosci.
Nie bylysmy nigdy na Mont Blanc. To wszystko wymyslone. To nasza wizja, która zrodzila się w Slaskim Domu pewnego sierpniowego popoludnia.
Siedzialysmy w jadalni przy oknie filujac w kierunku Wielickich Granatow a Maestro znudzony przezuwal jakiegos batonika. Wtedy powiedzialysmy mu o tym. Maestro nie przestajac zuc wycedzil miedzy zebami:
Bylyscie kiedys w gorach zima?
Patrze na te Granaty ale widze Basie tamtego maja na zboczu Ornaku. Laci z 60 m po placie. Bezradna, bezbronna. Nie ma czekana a raki w plecaku. A nawet gdyby miala wtedy czekan i tak by jej nie pomogl. Przeciez nie wiedziala co z nim zrobic. Na szczescie w dole były kosowki. Pare sincow i po strachu. Jeszcze kilka innych obrazow z tamtego maja przelatuje mi przed oczyma zanim znow zobacze Wielickie Granaty.
Wlasciwie nie – odpowiadam. Reszte przemilczam.
25 lutego 06
Wreszcie nadszedl ten dlugo oczekiwany dzien. Wtedy, w sierpniu, zapadla decyzja. Spotykamy się z Maestrem w lutym aby przygotowal nas do wyprawy na Mont Blanc.
Basia przyjezdza z Würzburga w piątek rano. Kompletujemy sprzet. Pakujemy plecaki. Prawdziwa ceremonia i jakze rozkoszna. Moja rodzina skupia się wokół nas i doradza co powinnysmy jeszcze ze soba zabrac. Mamy wrazenie ze wyjezdzamy gdzies bardzo daleko, dalej niż tylko do Zakopanego.
Odpalam samochod o 4.30 w sobote.
Jedzie mi się fantastycznie. O 8.00 mijam zaspana Prage, rzucam spojrzenie na Weltawe i mkne do Brna. Basia przez cala droge się uczy do koncowych egzaminow, które rozpoczna się za trzy tygodnie. Cieszyn, Wadowice, Naprawa i jestem już prawie w domu. Na Banskiej. Jest godz. 15 kiedy otwieram drzwi od chaty.
26 lutego 06
Rano w niedziele odwiedzamy przyjaciol na Banskiej i chwilke po przywitaniu, zegnamy się znowu. Za chwile wyruszymy do Murowanca.
Obladowane do ostatecznosci czlapiemy przez Uplaz na Hale. Już spostrzegamy pierwszy roznice miedzy latem a zima w turystyce – ladunek na plecach. Czekan, raki i zimowe ciuchy waza swoje. Do tego dojdzie pozniej lopata, sonda i kask.
Ja oczywiście gramole mojego Canona i klne w duchu ze nie wzielam malutkiego aparatu, który zawsze mialabym pod reka.. Zemsci się to pozniej, kiedy w zabawnych lub ciekawych sytuacjach nie będę mogla zrobic fotografii, bo nie będzie po prostu czasu na to a czasem nawet mozliwosci aby zdjac plecak i wytaszczyc moja lustrzanke.
W Murowancu pusto. Najwyzej trzy zespoly taternickie operuja obecnie w okolicy. Turystow nie widze w ogole.
27 lutego 06
O 8.00 zjedzie do nas z Kasprowego Maestro. Wiemy ze on lubi kiedy jestesmy punktualnie przygotowane do wyjscia. I tu pojawia się pierwszy problem. Kuchnia w Murowancu otwiera dopiero wlasnie o osmej. Mamy troche swojego zarcia ale nie bylysmy w stanie wziąć jedzenia na piec dni. Pani recepcjonistka rozumie nasz problem. i pomaga nam zalatwic cos w kuchni przed osma
Wreszcie widzimy znajoma sylwetke w drzwiach.
Rozpoczynamy „narade wojenna” w naszym pokoju.
.Maestro sprawdza nasze wyposazenie i dorzuca nam po kasku, lopacie i sondzie lawinowej. Otrzymujemy również detektory lawinowe, tzw. pipsy. Będą nam towarzyszyc przez nastepne piec dni. Maestro objasnia zasady funkcjonowania detektorow i bardzo predko rozumiemy ze jest to wynalazek, który warto mieć przy sobie. Do spolki z sonda i lopata a także przy zachowaniu odpowiednich odleglosci przy przechodzeniu przez teren zagrozony lawina mogą być szansa na uratowanie zycia.
Wkrotce opuszczamy schronisko i udajemy się na „miejsce treningowe”. Wybieramy sobie stok tuz pod progiem Zmarzlego Stawu.
Plecaki zostawiamy w jamie pod skalami i wychodzimy na stromy stok po to by za chwile zjezdzac z niego w roznych dziwnych pozycjach i po nabraniu szybkosci wyhamowac czekanem. Najtrudniej przychodzi nam zjezdzanie glowa w dol na plecach. Manewr polega na tym , ze podczas „lotu” należy obrocic się na brzuch a nastepnie wbijajac czekan w snieg obrocic się o 180 stopni, nogami w dol. Baska wbija sobie czekan w udo, spodnie zieja gigantyczna dziura. Ja koziolkuje w powietrzu, wzbijajac tumany snieznego puchu, którym się o malo co nie dlawie. Zjezdzam i podchodze, zjezdzam i podchodze…Patrze na Maestra z nadzieja ale on tylko kreci glowa. Jest niezadowolony. To jeszcze nie to, jeszcze nie tak. Chwila odpoczynku i dalej. I znowu – na plecach, na brzuchu, glowa w dol. W koncu dosc tego.. Snieg mam nawet pod stanikiem. Ale Maestro tylko kreci glowa. Buntuje się i zapowiadam ze dzis nie zjade już ani razu. Jestem glodna i chce mi się palic. Dopinam swego. Przenosimy się nad Zmarzly Staw aby potrenowac się w chodzeniu w rakach po lodzie. Niestety, oblodzone miejsca, sluzace do treningu, trzeba najpierw odsniezyc. Patrze z satysfakcja na Maestra, przegryzajac Prince Polo.
Na takich i tym podobnych zabawach minal nasz pierwszy dzien. Gruba powloka chmur zaczynala pekac, kiedy wloklysmy się przez zamarzniety staw w kierunku schroniska..
Pojawily się skrawki tatrzanskiego blekitu.
28 lutego 06
Punktualnie o osmej maszerujemy w ulewie slonecznych promieni w kieruku Czarnego Stawu. Mijamy miejsce naszej wczorajszej” katorgi, trawersujemy strome zbocze nad Zmarzlym Stawem w kierunku zawratu. Snieg jest gleboki i choc wczoraj wchodzil tam jakis chlopak , wiatr i snieg już dawno zatarl jego slady. A wiec trzeba przecierac. Na stromym trawersie nad stawem dostaje stracha. Odwyklam przez te pare miesiecy od stromizny a biala przestrzen pode mna az zaprasza do lotu. W glebi ducha klne na Maestra, który gdzies zniknal pozostawiajac mnie, sierotke, na pastwe gorskich zywiolow. Staram się isc dokladnie sladami Baski i zbytnia ostroznosc polaczona z histerycznym strachem powoduje ze faktycznie trace rownowage i…lece. Gdzies tam, z gory slysze, jak Maestro pyta Baske najpokojniejszym w swiecie glosem: no co tam? Poleciala?
Jak się okazuje, w takim glebokim sniegu nie leci się od razu 200 m w dol, zreszta tam było najwyzej 20 . Ale skad ja moglam o tym wiedziec? Zatrzymalam się jakies trzy metry nizej. Wygramoliwszy się ponownie do „sciezki”, już uspokojona pelzam w starym Zawracie. Zachowujemy bezpieczne odleglosci bo wczoraj hulaly w nim deski sniezne. Dzis jest nieco spokojniej. W nocy scisnal mroz. Po dlugiej ( moim zdaniem) meczarni stajemy na Zawracie. Po wyjsciu z ciemnego zlebu slonce nas oslepia a wiatr uniemozliwia mi mojego tradycyjnego papieroska.
Lopatami wykopujemy sobie jamke pod grania w kierunku Malego Koziego
i kazdy z nas oddaje się swoim ulubionym zajeciom .
Ja przepalam a Maestro delektuje się zamarznietym soczkiem.
Spod Walentkowego zeszla sporych rozmiarow deska.
Widok z naszej „ jamki” na gran Hrubego.
A w tym kierunku zaraz się udamy.
Wiazemy się lina i idziemy w na Maly Kozi.Baska rozkoszuje się przestrzenia a ja polykam swe zajecze serce. Co chwila zapadam się gdzies midzy skalami w gleboki snieg, raki zgrzytaja po kamieniach. Wyobraznia pracuje. Wydaje mi się ze zaraz polecimy albo z nawisem na polnoc albo z masa sniegu na poludnie. Och, żeby można było ten strach tak po prostu odrzucic od siebie. Jak wypalonego peta. Gdzies spod sniegu wystaje kawalek lancucha. Chwytam się go ale Maestro kreci glowa. Zawiedziona puszczam lsncuch i gramole się dalej. Zagladamy w Honoratke i oznajmiam ze dla mnie to koniec podrozy. Nie ma takiej sily, która by mnie do tego zmusila. Zawracamy. Po drodze wpadam do jakiejs dziury i nie mam sily sama z niej wylezc. Wyciagam reke do Maestra ale on się odwraca i idzie dalej. Mam ochote wbic mu czekan w plecy.
W drodze powrotnej Baska probuje swojego pierwszego dupozjazdu, ostroznie, czekan pod reka, na wszelki wypadek. Wraz z Maestrem sa szybko na dole. Ja zostaje sama i pelna poczucia winy wloke się w dol.
Cdn.
1 marca 06
Wlasciwie to dzis w planie było srodkowe zebro Granatow ale po moim nieudanym wczorajszym dniu sama proszę o zmiane planow. Decydujemy się na Zolta turnie, po czym grania do Zoltego Zlebu i nim w dol. Pogoda jest piekna i znow pomykamy nad Staw.
Po drodze spotykamy znajomych już taternikow którzy wczoraj wchodzili na Klisia a dzis wlasnie na zebro. Rozmawiamy jeszcze chwile o akcji ratowniczej na 100 tce, po czym rozchodzimy się. Mijamy slynna wysepke i mam chec ja sfotografowac ale niestety, nie ma czasu na tak skomplikowany zabieg jak wyjecie aparatu z plecaka. Zolta Turnia zaprasza snieznymi polami i zlebikami.
Zaczyna się mozolne przebijanie w kopnym sniegu, zapadanie miedzy kamienie i w kosowke. Zanim zacznie się podejscie – mam już wszystkiego dosc. Mysle o Majorce i palmach. Pokonujemy kilkaset metrow stromego podejscia bez odpoczynku.Przystajemy dopiero tuz pod szczytem, zamieniajac kijki na czekany. Jestem wykonczona.
W duchu przeklinam zimowa turystyke wysokogorska. Ogladam się za siebie i… mimo wszystko urzeka mnie ten widok.
Niepokoj wywoluja tylko chmury nadciagajace od poludnia. Zanim wypije herbate widocznosc zmniejszy się prawie do zera a w twarz wbijaja się igielki lodu pedzone huraganowym wiatrem. Robi się bardzo zimno i Baska narzeka na duzy palec u nogi. Cos z nim nie tak. Zal mi Maestra. Tak to jest jak się z babami chodzi. No, może nie ze wszystkimi ale z takimi jak my – to na pewno. Trzydziesci metrow pod szczytem robi się ciemno jak o zmroku. Przerazliwe zimno dokucza a wiatr podrywa niewielkie deski sniezne. Jestesmy zmeczone i decydujemy się na wycof. Schodzimy nieco nizej w polnocnym kierunku i stamtad snieznymi polami pojedynczo w dol. Zrobilo się troche lawiniasto ale bez niespodzianek docieramy do stawu. Szkoda. W milczeniu wracamy na Hale a wizja Mont Blanc blednie coraz bardziej.
2 marca 06
Wczoraj pojawila się w schronisku 10 –cio osobowa grupa Frncuzow. Wniesli nieco zycia do wymarlego schroniska. Dziewieciu mezczyzn o sredniej wieku – 50 – i jedna mloda kobieta. Sa już od kilku dni w drodze na skitourach. Sa swietnie wyposazeni, każdy z uczestnikow ma sprzet lawinowy , tryskaja radoscia i humorem i zdaja się nie mieć zadnych problemow a …jednak. Patrza z zazdroscia jak palaszujemy kolacje i kiedy Basia odbiera z okienka barszczyk, dwoch mezczyzn napada ja i usiluja się dowiedziec jak to się nazywa w menu. Po prostu nie potrafia sobie niczego zamowic . No coz – brak znajomosci jezykow obcych…he he.Ktorys z nich na pewno zna chociaz troche niemiecki – mysle sobie – wiec może ich zagadam i im nieco pomoge. Ale przesiaknieta od trzech dni mentalnoscia Maestra – rezygnuje. Niech radza sobie sami. Najstarszy z nich wyciaga komorke i laczy się z jakims polskim znajomym we Francji po czym na zywca tlumacza karte dan. Turlamy się z Baska ze smiechu.
Dzis mamy dzien wolny. Analizujemy nasze „osiagniecia” w ostatnich trzech dniach i otrzymujemy wynik negatywny. Dwa wyjscia – dwa wycofy. Nadal boimy się sniegu i nie potrafimy wlasciewie ocenic sytuacji lawinowej . Nadal nie jestesmy pewne czy tu cos wyjedzie a tam na pewno nie. Ale czy można mieć taka pewnosc?
Z kondycja nienajgorzej ale daleko jeszcze do idealu. Brakuje nam także wytrwalosci, za szybko się poddajemy. Czujemy instynktownie ze jeszcze lata zimowych wedrowek przed nami aby nabrac wiecej pewnosci i doswiadczenia.
Po sniadaniu okazuje się prawa stopa Basi nie pasuje już do buta. Palec jest sino – czerwony i opuchniety. Odmrozenie. Wyganiam Baske do Toprowki ale ona za żadne skarby nie chce tam pojsc. Boi się ze nie będzie mogla jutro nigdzie pojsc a jutro wlasnie jedna z najpiekniejszych tras przed nami. Gran Sieczki na Swinice. Przypominamy sobie co robil Maestro z odmrozonym paluchem na Manaslu i tak tez robi Basia.
Paluszek raz do zimnej wody a raz do goracej i tak na zmiane….
W koncu udaje nam się wcisnac stope Basi do buta i idziemy do Koziej Dolinki. Dzien spedzamy na ponownym cwiczeniu hamowania czekanem, chodzeniu w rakach po oblodzonych stromizach. Przypominamy sobie wszystkie wskazowki Maestra i pilnie cwiczymy. Poszukujemy się wzajemnie pod sniegiem za pomoca detektora. Od czasu do czasu wylegujemy się w sloncu na zmrozonym sniegu, nikt nas nie pogania, nie „zrzedzi” za uszami ( Maestro wybacz! Kochamy Cie ale jeden dzien bez Ciebie dobrze nam robi! )
Powietrze jest krystalicznie przejrzyste, w uszach dzwoni cisza. Kozi wierch pochyla się nad nami swymi mrocznymi, polnocnymi zerwami. Wokół biala pustynia. Ach zycie! Moglybysmy tak cala wiecznosc. Moja praca i egzaminy Baski rozplywaja się w promieniach slonca i nikna gdzies za horyzontem. Nie ma tu nikogo. Jestesmy tylko my i gory. Chloniemy je naboznie calym jestestwem
Po poludniu schodzimy do Kuznic. Dzisiejsza noc spedzimy na Banskiej aby jutro rano spotkac się z Maestrem na Kasprowym.
3 marca 06
Jeszcze przed switem wylazimy z cieplutkich spiworkow i jak zwykle odbywa się rytual. Basia robi kawe a ja cos do zarcia. Basie wynosi brudna wode a ja przynosze czysta. Podzielone role i tak już od lat. Bez zbednych slow. Dowalamy do pieca, by ciepelko nas przywitalo po powrocie i jedziemy do Zakopanego. Pierwsza kolejka wyjezdzamy na Kasprowy. Zastanawia nas dleczego nie sprzedaja narciarzom calodziennych biletow w tym dniu? Cos się dzieje na gorze ale jeszcze nie wiemy o co chodzi. Pogoda jest sloneczna ale jakas taka…dziwna. Nad grania unosza się biale, tanczace zjawy. Zaczynam się domyslac a wyjscie na zewnatrz stacji potwierdza moje domysly. Wiatr wpycha mnie spowrotem do budynku. O cholera – mysle, niedobrze.
Zaczepia mnie jakis narciarz i pyta, dokad się wybieramy. Na Swinice – odpowiadam – ale on mi nie wierzy. Ja sama zaczynam również watpic.
Przyjezdza Maestro i wychodzimy ze stacji. Na grani zaczyna się prawdziwe pieklo.
Nie slyszymy się nawzajem, wokół hulaja teczowe tumany igielek lodu podrywane przez podmuchy powietrza do diabelskiego tanca. Wiatr wygrywa na ostrzach naszych czekanow najdziwniejsze symfonie przy akompaniamencie przeroznych jekow, postekiwan i gwizdow. W niektórych miejscach wicher szoruje i poleruje gran wyrzynajac na niej bajeczne wzory. Nad tym calym spektaklem czuwa slonce, zamieniajac igielki lodu w teczowa gaze.
Boze, gdzie my jestesmy?
Godzine drogi od Kasprowego – ironizuje sobie Maestro.
Czy na tym cholernym Mont Blancu tez tak będzie? pytam dlawiac się wiatrem
Tego Maestro nie wie, ale przyznaje ze bedac już z dziesiec razy na nim nigdy jeszcze nie miał takiej szatanskiej pogody.
Od Swinickiej Przeleczy wiatr się wzmaga, co można by uznac za nieprawdopodobne. A jednak. W odslonietych miejscach wbijamy czekany i trzymajac się ich kurczowo przeczekujemy fale uderzeniowa. Czasami nie ma ona konca. Maestro spoglada na nas pytajaco ale – nie! – dzisiaj nie będzie wycofu! Baska wyglada troche niemrawo, buzia koloru buraczkowego, rzesy i brwi zupelnie oszronione. Jakas bajkowa wrozka…ale w oczach, jedynym widocznym elemencie twarzy widac usmiech.
Teren jest fantastyczny. Mamy gleboki snieg, gdzie możemy wystawic na probe nasza kondycje, mamy spore wypolerowane powierzchnie stromego lodu, gdzie Maestro uwaznym wzrokiem sprawdza nasze techniki podchodzenia w rakach. Mamy skaly do wspinaczki.
Choc do pewnego momentu poruszamy się po trasie turystycznej, nie potrafimy rozpoznac, gdzie jestesmy. Zima wszystko wyglada inaczej. Mimo ze mam gogle, zaparowuja się one i od czasu do czasu musze je zdjac. Zalzawionymi oczami spogladam w strone zachodnich, które zdaja się nic nie wiedziec o piekle które się tu rozpetalo i jawia sie oaza spokoju w swej kremowej bieli . Ale ja wiem, ze to nieprawda. Tam jest to samo.
Maestro sprawdza nasza kondycje psychiczna i pyta czy chcemy isc dalej. Pytanie!!! Oczywiście ze idziemy. Dzisiaj wycofu nie będzie!
Jeszcze troche w bardzo urozmaiconym terenie i stajemy na drugim, wylaczonym z ruchu turystycznego, wierzcholku Swinicy.
Coz powiedziec…radosc była wielka i niejako zadoscuczynienie za nasze a raczej moje poprzednie niepowodzenia. Powrocila wiara w siebie…może jednak nie jestesmy az takie cieniasy. Warunki były trudne ale udalo się. Pomimo szalejacej zawieruchy odczuwam wewnetrzny spokoj i uczucie szczescia napelnia mnie po same odmarzniete uszy.
Amberg 7 marca 06
Topnieja resztki sniegu a galezie na drzewach pecznieja i budza się do zycia. Idziemy z Basia na spacer, rozkoszujac się lagodnym powietrzem. Idzie wiosna. Nie rozmawiamy o Tatrach.
Palec Basi powoli się leczy a mój lewy, odmrozony policzek straszy brzydkim, brazowym platem skory. Lekarz powiedzial mi, ze pozostanie niewielka blizna, która będzie się ozywiac podczas opalenizny bądź silnego mrozu.
Pocalunek tatrzanskiego wiatru będzie mi od teraz zawsze towarzyszyl i przypominal o zimie na Hali.
[/b]
) chce mnie zabić, ale widoki rekompensuja zmęczenie. Przed 14 docieramy na Halę Miziową. Widok na Babią - cudowny, jak z pocztówki. Posilamy się i przed 15 ruszamy w stronę Hali Górowej. Ale zaraz - którędy? Jest niby tabliczka, ale niedokonca w te stronę w którą się spodziewamy. Na szczęście pojawia się dwoje turowców, którzy zmierzaja w te samą stronę. Ruszamy więc z nimi. Piękny ubity snieg nartostady ustępuje puchowi najpierw do kolan,a potem nawet głębiej. Na szczęście jedenz turowców odciąża Asie z plecaka, więc idzie nam sie znośnie - problemem sa tylko moje wywrotki - z przyczepiona do plecaka deską nie zawsze moge się sam podnieść 
. Po zachodzie Słońca docieramy w koncuna miejsce - strara bacówkę na Hali Górowej. 
Pozostał mały niedosyt bo była szansa na próbę podejścia a nawet zdobycia Świnicy, no ale z braku czasu nie bylo dane sprobować ( na Pośredniej byliśmy koło 13, czyli około 6 godzin z Kużnic + Nosal, aczkolwiek najpózniej o 17 musieliśmy być w Kużnicacha przed 20 w Katosach). Może nastepnym razem. Warunki były wyśminite. Poprostu idealne. Co tu wiecej pisać popatrzcie sami 
Do głów wspinaczkowych laików wpada coraz więcej nowych informacji....zaczynamy czuć więzi z tematem:
i zamek w Mosznej 
) choć trochę oddadzą to subtelne piękno, tę delikatność....ale najlepiej pofatygować się i samemu zobaczyć. Szczerze zachęcam 
