Dzień 1 ( 13.08 )
W Bieszczady pojechaliśmy w 5 osób: moja dobra przyjaciółka Basia (którą znam od podstawówki; ona była pomysłodawczynią wyjazdu i zebrała ekipę), Natalia, nieznana mi wcześniej Ewelina, kolega z gimnazjum Michał oraz ja.
Jak widać panie mają zdecydowaną przewagę. Tak jest zresztą w czasie większości moich górskich wycieczek. Z nieznanych mi powodów moi koledzy na ogół nie pałają miłością ani zainteresowaniem do gór, natomiast przedstawicielki płci pięknej często wręcz przeciwnie.
Po paru spotkaniach i konsultacjach przedwyjazdowych, umawiamy się na dworcu autobusowym w Krakowie na autobus do Sanoka o 6:30. Nie obywa się bez przygód: Basia, która miała jechać ze mną tramwajem nie wyrabia się i musi skorzystać z taksówki; na szczęście przybywa i tak sporo przed odjazdem. Okazuje się, że powodem spóźnienia było... ranne pakowanie się na wyprawę, skutkiem pośpiechu - brak karimaty, którą na szczęście bez problemu udaje się kupić w Sanoku (Natalia z kolei kupuje tam szczoteczkę do zębów). W Sanoku po godzinnej przerwie ładujemy się do zatłoczonego i mocno wysłużonego już autobusu i jedziemy do Komańczy. Na podjazdach pojazd wydaje się wlec ostatkiem sił. W Komańczy jesteśmy około 14-tej i cieszymy się (już niedługo) słoneczną pogodą.
Nasza trasa zaczyna się od... odpoczynku, w końcu trzeba się najpierw posilić. Następnie kierujemy się czerwonym szlakiem do Prełuk. Podejście okazuje się być błotniste i w konsekwencji bardzo śliskie. Zaczyna też coraz mocniej padać. Na grzbiecie zatrzymujemy się na chwilę pod drzewami czekając aż opady zmniejszą nieco intensywność. Udaje się - i po chwili ruszamy błotnistą, lecz całkiem ładną ścieżką przez las.
W Prełukach zaczyna lać jak z cebra, nawet peleryna nie gwarantuje zachowania suchości. Z opresji ratuje nas Michał zauważając opuszczony barak przy starych torach kolejowych. Tam robimy z konieczności dłuższy postój i cieszymy, że nie poszliśmy dalej - przy takiej ulewie pewnie chlupotało by nam już w butach.
Następny etap prowadzi szeroką drogą bitą do Duszatyna, Po drodze mijamy ładne osuwisko.
Za Duszatynem ruszamy w górę w kierunku Jeziorek Duszatyńskich. W pewnym miejscu szlak opuszcza szeroką drogę i wiedzie ścieżką przez las. Niestety jest poprowadzony w dość stromym zboczu i sama ścieżka też ma konkretne nachylenie (w poprzek), a że jest dość śliska od błota... nietrudno się domyślić, że co parę minut ktoś zalicza glebę. Szczególne "szczęście" ma Natalia; po kilku utratach przyczepności jej niebieskie dżinsy zmieniają kolor na brązowawy.
Po niefortunnie poprowadzonej ścieżce napotykamy kolejną przeszkodę - rwący potok. Możliwości są dwie - albo wprost przez potok, z zanurzeniem przynajmniej jednego buta, albo... zauważamy w odległości kilkunastu metrów spory pień drzewa tworzący naturalny most.
Ewelina i Natalia nie decydują się skorzystać z niego, dla Natalii kończy się to niestety nieco wilgotnymi butami. Dla mnie, Basi i Michała - tylko nieco wyższym poziomem adrenaliny.
Po rwącym potoku napotykamy... kolejny rwący potok! Tym razem na szczęście są w nim jakieś kamienie, które można wykorzystać do przejścia. Michał, przeszedłszy na drugą stronę jako pierwszy dokłada nam jeszcze jeden w najgorszym miejscu, tak, że można przejść całkiem wygodnie.
Stamtąd już szybko dochodzimy do Jeziorek i w lesie pomiędzy nimi znajdujemy odpowiednie miejsce na rozbicie namiotu.
Dzień 2 ( 14.08 )
Wita nas podobną, pochmurną pogodą jaka była wieczorem. Jemy śniadanie, zbieramy się,
a później podziwiamy przez chwilę Jeziorka - Dolne
i Górne.
Stamtąd szlak wiedzie w górę na szczyt Chryszczatej (998m), około 300 metrów ponad Jeziorkami.
Idzie się lepiej, niż się spodziewaliśmy biorąc pod uwagę ciężkie plecaki i tempo z poprzedniego dnia. Niemniej jednak musimy zrezygnować z zejścia nad Jeziorko Bobrowe, które poleciła mi Lucyna; chcemy zdążyć dojść tego dnia do Cisnej. Szlak wiedzie niemal cały czas lasami, grzbietem przez liczne niewielkie wzniesienia i siodełka. Widoków jest niestety jak na lekarstwo, sam las za to ładny i sympatyczny, z przepięknymi okazami jaworów. Najwyższym punktem jest Wołosań - 1071 m. Mimo, że to najwyższy szczyt całego Wysokiego Działu i tu nie możemy liczyć na panoramę. Dalej mijamy parę urozmaicających wędrówkę polanek; obficie kwitnie na nich goryczka trojeściowa.
Samo zejście z grzbietu w stronę Cisnej jest dość strome, zaczynają mnie na nim lekko boleć kostki. Całkiem się natomiast znika zachmurzenie, z czego bardzo się cieszymy. Na nocleg zostajemy przy schronisku Pod Honem, możemy się tu umyć, podładować komórki, jest za darmo wrzątek i całkiem sympatyczna atmosfera. W nocy podziwiamy gwiazdy, świetnie widać Drogę Mleczną.
cdn.
), ale za to widoki były niesamowite - te morza traw, coś czego nie ma (w takiej ilości) w innych górach.
Niektórym jest tu tak dobrze, że aż toną... i trzeba ich ratować. 
Opadła mi szczęka... rewelacja!! Gdyby nie to, że nie mam już urlopu pewnie jeszcze dzisiaj wybrałbym się w Biesy. Wstyd się przyznać, ale jeszcze nie zaznałem przyjemności podreptania po bieszczadzkich szlakach, ale ta relacja jest jeszcze jenym powodem dla którego zrobię to przy najbliższej okazji. Bardzo fajne zdjęcia oddające klimat tych miejsc, i jeszcze jedno
